Autyzm – czym jest?

 

Autyzm to całościowe zaburzenie rozwojowe, z wieloma, ale często niejednolitymi symptomami. Prezentuje je statystycznie coraz więcej dzieci, choć każde jest inne. Obserwowane u nich objawy mają bardzo zróżnicowany charakter. Dlatego obecnie w literaturze światowej i wg najnowszych kryteriów diagnostycznych (DSM-V) używa się określenia „zaburzenie ze spektrum autyzmu”.

Całościowe zaburzenie rozwojowe, a więc oznacza to, że rozwój dziecka prawie od samego początku na wielu obszarach przebiega nieprawidłowo i w efekcie tych nieprawidłowości określone deficyty będą widoczne do końca jego życia. Niektóre objawy będą się zmniejszać, pod wpływem terapii i uczenia, ale wiele z nich będzie widocznych na wszystkich etapach rozwojowych, aż po poważną dorosłość. Wczesny rozwój fizyczny dzieci ze spektrum autyzmu przebiega jednak prawidłowo, tj. sprawnie i o czasie siadają, chodzą, biorą zabawki i posługują się innymi przedmiotami, które wymagają sprawnego chwytu.

U niektórych dzieci mogą pojawiać się jednakże specyficzne zachowania, określane mianem stymulacji motorycznych, u innych ich nie będzie, ale będą tworzyć pewne rytualistyczne zachowania, typu skłonność do chodzenia tymi samymi ścieżkami lub specyficzne przywiązanie do określonego porządku dnia lub zabawy. Jednak najbardziej istotne w zaburzeniu ze spektrum autyzmu są deficyty w rozwoju umiejętności społeczno-komunikacyjnych. Niepokojąco niewłaściwe i znacząco opóźnione zdolności do komunikowania się z innymi, w tym do nawiązywania prawidłowych relacji z innymi w sposób niewerbalny, np. poprzez kontakt wzrokowy, brak dążenia do przyciągnięcia czyjejś uwagi, poprzez pokazywanie lub podążanie za palcem osoby wskazującej, oraz niezdolność do naśladowania, są kluczowe dla rozpoznania zaburzenia rozwoju ze spektrum autyzmu.